Het verhaal van Vera (70)

Vera (70) woont in Oost. Ze danst graag en houdt van Koreaanse pop, in het bijzonder van K-popzanger Lee Taemin. 

Moederschap
“Op mijn 27e werd ik voor het eerst moeder. Daarna ben ik tientallen keren opgenomen geweest. Ik zeg altijd dat ik geen draaideurcrimineel ben, maar een draaideurgekkie. Hoewel de zwangerschap heel prettig was, was de bevalling traumatisch. Ik wilde thuis bevallen met steun van een vroedvrouw, maar de bevalling kwam gewoon niet op gang. Daarom moest ik opeens met spoed naar het ziekenhuis. Mijn zoon is geboren met behulp van een vacuümpomp. Zó wil je niet bevallen. Ik heb het gevoel dat die bevalling invloed heeft gehad op mijn eerste opname en de opnames erna.
Enkele maanden na zijn geboorte in 1983 kreeg ik mijn eerste psychose en werd ik opgenomen. Thuis scheidde ik onder meer de groene spullen van de blauwe en deed ik ze in aparte vuilniszakken. Kwam mijn partner naar de kliniek, dan wilde ik soms niet met hem praten als hij een spijkerbroek aanhad. Ik voelde me tekortschieten. Frank en ik hadden ons de toekomst anders voorgesteld.”

Pedagogische Academie
“We kennen elkaar van de middelbare school. Ik heb de Pedagogische Academie gedaan, de huidige PABO. Ik werkte op een school voor zeer moeilijk opvoedbare kinderen. Allemaal hadden ze een gebruiksaanwijzing, maar ik vond ze heel lief. Dat werk heb ik maar vier jaar kunnen doen. Om tussen mijn opnames door iets om handen te hebben, ben ik daarna vrijwilligerswerk gaan doen – een speel-o-theek, de kunstuitleen.
Hoewel Frank en ik in 1999 uit elkaar zijn gegaan, hebben we nog steeds contact. Samen hebben we twee lieve, sterke kinderen. Onze dochter is in 1990 geboren. Na onze breuk bleef Frank in ons appartement op het IJplein in Noord en kreeg ik een andere woning op het IJplein. Mijn dochter woonde afwisselend bij Frank en mij. Mijn zoon ging op jonge leeftijd het huis uit. Het contact met mijn kinderen is soms stroef geweest, maar nu is het goed. We zien elkaar geregeld. Onlangs ben ik met mijn dochter en haar baby naar de babybios van filmhuis FC Hyena in Noord geweest, naar de film Babygirl van Halina Reijn.”

Logboek
“Op dit moment voel ik me goed, maar ik kan ook heel depressief of erg druk zijn. Als ik hieperdepieper was, stoorde ik mijn kinderen met appjes. Later wist ik daar niets meer van. Ben ik depressief of manisch, dan zie je een heel andere Vera. Ik heb geacccepteerd dat ik een bipolaire stoornis heb, maar soms voelt het niet prettig om twee personen te zijn. Gelukkig heb ik mijn stemmingswisselingen nu meer onder controle en weet ik beter wanneer ik moet oppassen. Inmiddels weet ik dat ik met iemand moet praten als er iets verdrietigs is gebeurd, anders word ik te down. Tegenwoordig ga ik ook anders met mijn pillen om. Vroeger ‘vergat’ ik ze als ik me goed voelde, nu slik ik ze consequent.
Ik ben bezig met een logboek van mijn opnames sinds 1983: waar, wanneer, wat is er gezegd? Ik heb onder meer in de Mentrum Klinieken in Noord en Oud-West gezeten. Kortstondige opnames waren het, van circa een maand. Het vervelende van een bipolaire stoornis is dat ik mezelf in depressieve fases niet waardeer. Het voelt dan alsof ik mijn hele leven alleen maar opgenomen ben geweest. In positieve periodes kan ik dat relativeren en moet ik erop letten dat ik niet oversla naar de andere kant.”

Koreaanse pop
“Sinds 2022 woon ik in een verzorgingshuis van Amsta in Oost. In dit tehuis krijg ik de pillen die ik nodig heb. Wanneer ik val of er iets anders gebeurt, dan is er altijd iemand in de buurt. Dat geeft rust. Er wordt voor me gezorgd en naar me om gekeken. Als ik alleen zou wonen, zou ik me misschien eenzaam voelen.
Geregeld hebben we uitjes. Dit jaar zijn we weer met een rondvaartboort naar het Amsterdam Light Festival gegaan. Prachtig, die grachtenpanden! Amsterdam is mooi en veelzijdig. Ik kan niets verzinnen wat hier niét kan. In het tehuis heb ik een maatje. Met haar ga ik geregeld naar de film. Ik houd ook van muziek, vooral van Koreaanse pop. Mijn idool is K-popzanger Lee Taemin. Ik heb altijd veel gedanst. Een jongen die hier werkt, Daan, kijkt voor me of er in de buurt een dansclub voor 55+ zit. Vandaag heb ik met hem een lempertje gegeten bij Lastig, mijn favoriete lunchroom.”

Nederlands-Nieuw-Guinea
“De lemper, een kleefrijstrolletje met kip, herinnert me aan het eten uit mijn jeugd. Ik heb bijna mijn hele leven in Amsterdam gewoond, maar ben geboren in Sorong, een plaats op voormalig Nederlands-Nieuw-Guinea. Van 1949 tot 1962 behoorde dit Indonesische eilandgebied tot het Koninkrijk der Nederlanden. Mijn ouders, die oorspronkelijk van de Molukken kwamen, zijn na hun huwelijk naar Sorong verhuisd. Ik heb er op een Nederlandse kleuterschool gezeten.
In 1961, ik was toen bijna 6, zijn we met z’n drieën naar Amsterdam gegaan. We woonden eerst in Zuid, later in Osdorp. Mijn vader vond al snel werk en vond het hier oké. Hij had al een zus in Nederland, maar mijn moeder had hier geen familie. Ze had heimwee en voelde zich gediscrimineerd. Ik heb nooit discriminatie ervaren en voelde me meteen thuis. We kwamen in Nederland toen het bijna winter was. Toen ik voor de eerste keer op een slee door de sneeuw reed, was ik ingeburgerd.”