Het verhaal van Michelle (26)

Michelle (26) woont in Amsterdam Noord. Zij is erg avontuurlijk en zij kan zichzelf het beste uiten wanneer zij aan het schrijven is of bezig is met het maken van muziek. 

Uit huis
Ik woon nu zo’n 4/5 jaar in Amsterdam noord, daarvoor woonde ik in Curaçao bij me, opa en oma in Willemstad samen met mijn zus. Mijn favoriete kleur is rood en mijn favoriete dier is een troepiaal (die heb je veel op Curaçao). Ik had grote dromen en zelfs mijn oudere zus, die hier al was, had mij overtuigd dat dit de stad is waar ik ook moest zijn. Zij ging samen met mij op zoek naar een appartement/kamer, ze is echt me ride or die. Eenmaal hier ging ik gelijk werken zodat ik mijn huur kon betalen want ik had geen idee dat Amsterdam achteraf zo prijzig zou worden, maar daarnaast wil ik ook studeren alleen het is moeilijk als je de taal nog niet heel goed kan en als je weinig kansen krijgt aangeboden. Het is een hoop druk voor mij als jonge vrouw ver van huis maar ik heb geen spijt van dat ik deze stap heb genomen. 

Uitlaatklep
Wat mij op de been houdt is tijd spenderen met mijn vrienden uit Den Haag en Amsterdam die ik hier heb leren kennen die ook van Curaçao zijn. Ik heb geen contact meer met mijn familie apart van mijn zus en oma, ik ben meerdere keren mishandelt, ik heb een hoop trauma en was in de zomer/het najaar van 2022 erg suïcidaal omdat ik bipolar ben, ik heb hier een diagnose gedaan en mij is verteld dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb en dat dit niet per se negatief is maar dat ik mij er wel bewust van kan zijn wie ik ben. Ik schrijf al heel lang muziek, ik maak vooral hiphop en trap muziek onder de naam ‘Michi Glitter’, ik rap in het Engels/Papiamento, ik heb hier en daar al wel een optreden gehad. Mijn hart brandde voor de muziek en ik wil andere meiden ook inspireren om te doen wat ze leuk vinden, het heeft me ondanks alle psychoses, slapeloze nachten en angst veel zelfvertrouwen en blijdschap gegeven. Wat voel je als je muziek maakt?: Ik voel een vuur dat bonkt en vlamt vanuit mijn borst alsof het er uit wil.

Verslaving
Ik was verslaafd aan alcohol en benzodiazepinen, het hoorde mij te helpen met mijn angststoornis en het verbeteren van het slapen. Uiteindelijk ging ik het misbruiken waardoor ik soms pas om 8 uur ‘s avonds wakker werd en in de nacht muziek ging maken. Ook door mijn depressie en suïcidaliteit snee ik mezelf vaak op meerdere plekken niet diep, maar wel vaker dan gemiddeld omdat ik mijzelf niet waardig vond. Uiteindelijk schreef ik mij in voor psychische therapie en ging ik in behandeling voor mijn pil verslaving en voor het zelf pijnigen, maar therapie stopte daarna ook best snel omdat ik steeds minder kwam opdagen. Ik ben geen softe dame, ik ken mensen die de voorgeschreven pillen nog steeds voor mij konden regelen waardoor ik zelf thuis met vrienden ging drinken en die pillen ging innemen. Dit ging voor zo’n 6/7 maanden en 1 maand later had ik contact met een jongen die ik leuk vond, maar ik duwde hem veel weg. Hij was erg lief, hielp mee mijn appartement schoonhouden en kookte voor me zonder dat ik die dingen vroeg. Hij zei ook vaak dat ik moest stoppen met het nemen van die pillen en telkens zei ik hem ja ja ja, maar toch ging ik er stiekem mee door. Op een koude avond in oktober 2022 verliet hij mijn huis en was ik alleen en helemaal oké eenmaal weg werd ik emotioneel en kreeg ik een paniek aanval… De verlatingsangst kickte in en ik belde hem huilend op om te vragen of hij terug kon komen. Eindstand kwam hij terug maar toen hij bij de deuropening stond was ik stil en zag hij aan mijn lichaamstaal dat er iets mis was. Ik deed alsof er niks aan de hand was, eindstand had ik mezelf na een tijdje weer gesneden die avond net na dat alles zo goed ging althans dat dacht ik. De jongen, zo zorgzaam, gooide het mes dat ik gebruikte weg en bracht me naar mijn badkamer en hielp mij met alles. Uiteindelijk bleef hij nog 1 avond en die brachten we samen huilend door. De volgende dag beloofde ik hem om mijn leven te beteren. Nu kan ik met trots zeggen dat ik sinds april 2023 geen pil meer heb aangeraakt en mijzelf ook geen pijn meer heb gedaan. Want uit het as zal ik herrijzen en ik wil nooit meer teruggaan in die neerwaartse spiraal. 

Uiten van emoties
Zelf ben ik erg sociaal, maar ik kan soms ook stil vallen midden in het gesprek en er dan geen zin meer in hebben, ik merk aan mijzelf dat vooral in de winter mijn depressie echt omhoog komt en ik moeite heb met het uiten van emoties of vertellen wat ik wil doen en hoe ik dat wil doen. I’m just a girl, maar toch vraagt de wereld een hoop van mij. Ik heb verlatingsangst en bindingsangst en een hoop opgekropte trauma die ik moet verwerken, dus toen ik echt op mezelf ging wonen vond ik het spannend. Omdat ik niet goed wist hoe ik het zelf moest doen dus ik deed het gewoon en ik lees alles op mij afkomen. Ben ik nog bezig met het verwerken van een hoop trauma? Ja. Heb ik hulp gezocht? Zeker. Weet ik alles? Nee. Ik kijk stapje voor stapje naar wat ik wil bereiken, zal ook gebeuren zolang ik de focus erbij hou en niet terugvalt in oude gewoontes. Ik werk nog steeds en ik ben aan het sparen om hier te studeren terwijl ik ook nog bezig ben met creatieve dingen. Op dit moment in 2025 heb ik ook weer contact met meer familie en ook al zie ik ze nu weinig, ben ik al blij dat ik meer mensen kan spreken dan alleen mijn oma en mijn oudere zus.