Het verhaal van Malik (32)

Malik heeft sinds zijn 17e geworsteld met depressie en angstaanvallen, wat op een up and down manier zijn leven heeft beïnvloed.

Malik (32) woont in Amsterdam-West. Hij is rustig van aard, een denker, en voelt zich het meest in balans wanneer hij in beweging is liefst in de natuur of op grote hoogte.

Donkere wolken
Sinds mijn zeventiende worstel ik met depressies en angstaanvallen. Het is er niet altijd, maar als het toeslaat, voelt het alsof ik onder water leef alsof ik adem probeer te halen, maar alleen maar water binnenkrijg. Ik kon het moeilijk uitleggen aan anderen. Het zat allemaal in mijn hoofd, maar het beheerste mijn hele lichaam. Op mijn dieptepunt kwam ik in een instelling terecht. Ik schaamde me daarvoor, maar achteraf zie ik het als het moment waarop ik eindelijk begon te leren hoe ik moest omgaan met mezelf. In therapie leerde ik waar mijn paniek vandaan kwam. Ik begon patronen te herkennen en kreeg woorden voor gevoelens die ik tot dan toe alleen maar kon voelen, niet benoemen.

Stilte in beweging
Wat mij echt hielp, was iets simpels: lopen. Urenlang door het bos, langs het water of gewoon door de stad. Bewegen zonder doel gaf rust aan mijn hoofd. Maar de grootste ommekeer kwam toen ik voor het eerst ging klimmen. Een vriend nam me mee naar een klimmuur en later naar de Ardennen. Wat begon als een uitje, werd een verslaving – een goede dit keer. Boven aan een wand voel ik niks anders dan het moment zelf. Geen gedachten, geen angst, alleen focus. Elke keer dat ik een nieuwe route haalde, voelde het als een overwinning op mezelf. De bergen werden mijn symbool. Elke stap omhoog herinnert me eraan dat ik sterker ben dan ik denk.

Het leven nu
Ik ben niet genezen. Soms komt het nog terug, die mist in mijn hoofd. Maar ik weet nu wat ik moet doen. Naar buiten. Bewegen. Ademen. Praten. Vroeger voelde ik me zwak omdat ik hulp nodig had. Nu zie ik juist kracht in het feit dat ik hulp heb durven zoeken. Ik begeleid soms jongeren met mentale klachten bij het maken van wandelingen of het doen van sport. Niet als therapeut, maar gewoon als iemand die weet hoe het voelt om het even niet meer te weten.

Stap voor stap
Er zijn dagen dat ik nog steeds wakker word met dat benauwde gevoel. Dan lijkt alles te veel. Maar ik weet dat het niet blijft. De bergen leerden me dat: dat je naar adem kunt snakken, moe kunt zijn, bang kunt zijn, en tóch doorgaat. Want bovenop die top, hoe klein ook, wacht de lucht. En ik weet nu: ik kom altijd weer boven water.